Ceo sen chuvia

Parece ser que o outono,

tapou con follas e con auga os doces

non tan só días, senón recordos,

dos seus ollos cor morriña.

Xa que por máis que queira,

seguirá sendo Manuel,

pola familia, polos compañeiros.

non sae a dor acumulada.

Quizáis, ela, por moito que queira quitar os tormentos,

non é capaz polo eco dun recordo difuso.

 

-        Os homes NON choran!.

Ser sen ser

Samaín, o día favorito de Manuel.

Érguese sabendo que pola fiestra,

non se espera luz, senón gozo.

Escoita no autobús as letras das

cancións que repudia, mais

non lle hai que facer. Homes…

O seu fermoso conxunto,

simula non ser un disfrace,

só unha exigua realidade.

Unha realidade que está disfrazada

Ao son do bombo escóitase:

-        MARICA, MARica, marica!

 

Rachaduras de estrelas,

sobrepasan o ceo entre tanto alcohol.

Manuel non tomara nin unha copa,

pero decidira saír esta vez maquillada.

Entre xeringas de líquido sospeitoso,

hai un corpo tirado rodeado de seres

insolentes e inxustos.

Os beizos máis vermellos,

que o labial que comprara.

Os ollos máis escuros,

que a morriña nocturna.

Un velo posto,

de forma colectiva.

- Travelo, travelo, travelo…!

   As mulleres non deben ir soas.

Menos, pola rúa de noite.

O axitación de Manuel mentres

era invadido por un descoñecido,

e os seus gritos de agonía e dor

non eran nada comparado co que escoitou.

-        As mulleres non deben ir soas.

 -        E menos ti, que non o es!

- Pásalle por ir provocando,

a ver si así para de pintar o indio,

por unha parte estalle ben,

se deixara de andar con esas mariconadas,

que mal vai o mundo.

As palabras non só existen

dentro dun Manuel en coma,

que espertaría para volver a súa infame rutina.

As palabras existían tamén,

no mundo real.

 -        Real, pero falso!

Chuvia sen ceo

Negro, non é morriña, é negro.

Máis escuro que a escuridade.

Non só dentro do obxecto de madeira,

que subiría ao ceo. Tamén,

na cara dos familiares e dos non

tan familiares. Só unha acción:

NEGRO.

Por primeira vez o negro

era descanso en Manuela.

E no negro

unha silueta

máis tinguida de bágoas

que o resto:

Pai!
(que os nenos non choraban)

 

-        Os homes SI choran…