A noite era cálida e brillante, con luminosas estrelas que mostraban o terreo.

 El correu, a suor caía polo seu rostro e a súa respiración saía rápida e forte; quizais era iso o que facía que o outro home soubese onde estaba.

 Acelerou o paso sen preocuparse polo ruído que facía. Non valía a pena e, se tiña sorte, alguén viría a axudalo.

 O otro home tamén acelerou o paso e, cando pasou por unha esquina, botouse a correr.

 Soltou unha serie de improperios e botou a correr tamén.

 As sombras bisbáronlle a posición do outro home e así soubo que a axuda chegara.

 Seguiu correndo tras a súa presa.

 Sempre era divertido ir de caza.