Eu partín da miña terra, deixando atrás o meu fogar e á miña nai, ca idea de amasar unha boa fortuna nas antigas colonias e voltar xunto á miña nai e darlle unha vida digna no tempo que nos quedara por vivir. Emigrei con todos os cartos que a nosa familia posuía e, cando cheguei a México, traballei en multitude de oficios. Primeiro traballei nas obras públicas durante case nove anos, despois entrei a traballar como peón de almacén durante os seguintes once anos, o que me fixo achegarme ao oficio da hostelería; porén non fun que de triunfar neste sector. Máis tarde, cumprín como chófer daquelas xentes ricas, quen falaban de negocios todos os días, polo tanto aprendín algunhas cousas básicas para poder enriquecerme máis rápido e poder voltar á casa. Así foi como, trece anos despois de empezar a traballar como chófer, aforrei a cantidade suficiente de cartos para mercar unhas terras e dedicarme ao comercio da cana de azucre, que neste tempo era moi fecundo.

Agora, tras pasar corenta anos na emigración botando de menos á miña nai e o meu fogar, conseguín amasar unha boa fortuna. Porén, neste difícil percorrido que iniciei á temperá idade dos vinteún anos, cheguei ignorante das enfermidades tropicais ás que me expuña e enfermei gravemente.

Nestes intres estou escribindo unha carta para a miña nai querida, inevitablemente recostado na cama, sentenciado a morte por causa da tuberculose.

Hoxe cúmprense corenta anos dende que emigrei da miña terra, co soño de voltar algún día con cartos, co traxe novo, garavata e o mellor coche que houbera. A pesar de coñecer o meu fatal destino e ser consciente de que non pederei volver a ver á miña querida nai, son feliz imaxinándome ao seu carón, pensando na miña infancia e os seus atentos coidados.

Espero, miña nai, que poidas vivir ben con estes cartos todos os anos que aínda che quedan de vida. Quérote, mamá…